Yıllar önce bir danışanım, ergenlik çağındaki kızları ile ondan 6 yaş küçük kardeşinin bir türlü anlaşamadığını, halbuki kardeşi, kızları istediği için dünyaya getirdiklerini anlatmıştı. Ve anne sormuştu “Ne yapalım şimdi?”
Bu ve benzeri bir çok hikayeye rastlamak mümkün. Anne ve babalar, dünyaya bir çocuk getirmek gibi son derece ciddi ve büyük bir kararın sorumluluğunu diğer çocuğun omuzlarına yüklüyorlar bazen. “O istedi.” Read more
Günümüzde bir çok erişkin kendini kötü hissettiğinde, bir kaç gün yataktan kalkmak istemediğinde, mutsuz olduğunda, “Galiba depresyonda” olduğundan bahseder. Depresyon, aslında çoğumuz için her zamankinden daha mutsuz hissettiğimizi tanımlamak için kullandığımız bir kavrama dönüştü. Acaba çocuklar için de böyle mi? Read more
Cümle içinde pek kullanılan bir kelime değil gibi; Kıskanmak. “Dün bir arkadaşımı gördüm, şuraya müdür olmuş. Kıskandım.” der miyiz? Demiyoruz galiba. İçimizde en söylemekten imtina etmeyenimiz “Kötü hissettim” ya da “Üzüldüm” ya da “Kızdım” diyor. Aslında en temelde kıskanıyoruz. Bizde olmayanı, sahip olamadığımızı mı? Read more
Anne olmak çoğu zaman seçilir. Yani, çocuk sahibi olmaya karar verdiğimiz anda, anne olmaya da karar veririz. Bir bebek sahibi olacağımızı öğrendiğimiz anda birden bire kendimiz olmaktan çıkar, anne oluveririz. Bu durumda etrafımızdaki insanlar bizden “anne” gibi davranmamızı beklerler. “Daha çok yemelisin, iki canlısın”, “Artık öyle gezmelere kolay kolay gidemezsin, anne oluyorsun”. Oysa kendimizi ne kadar hazır hissetsek de anne olma fikri bizi şaşırtabilir.
Boşanma, tüm aile bireylerini sarsan ciddi bir olaydır. Aynı zamanda; salondaki televizyonu kimin alacağından nafakanın nasıl düzenleneceğine; mevcut evde kimin oturacağına kadar irili ufaklı pek çok şeyi düşünmeyi gerektiren oldukça karmaşık bir süreçtir. Bu süreçte, boşanma sebepleri ne olursa olsun, her iki eş de yıpranır ve bir biçimde acı çeker. Ancak yaşı ve kaybettikleri göz önünde bulundurulduğunda, bu süreçte en çok örselenen, şüphesiz, çocuktur.
Kadın olmak… Kendimizi tanımlarken belki de en son aklımıza gelen ama birileri bizi tanımlarken ilk sırada sayılan, seçemediğimiz ama çoğu zaman vazgeçemediğimiz özelliğimiz…
Doğumdan itibaren içinde bulunduğumuz kültür elimize kadının nasıl olması gerektiğine dair reçeteler veriyor. Kız çocuklar sevimli, yumuşak ve narin renklerle ve karakterlerle bezeniyor. Hayatımızdaki diğer tüm roller gibi kadın olma rolü de etrafımızdan öğrenip deneyimlediğimiz, çoğu zaman da başka türlüsünü denemeye çalışmadığımız benlik parçalarımız olarak bizi oluşturuyor.
Psikodrama, insanların yaşadığı sıkıntıları tekrar ele alıp inceleme ve sorgulama; ve neler olup bittiğinin farkına varma amacıyla sahnenin ve eylemin kullanılması olarak tanımlanabilir. Bir grupla birlikte zaman zaman bir anı, zaman zaman bir travma, bazen günlük can sıkıcı bir olay ya da rüya sahnede canlandırılır. Baş oyuncu (protagonist), kendine ele almak istediği olay, konu, kişi ya da rüya için yardımcı oyuncular (antagonist) seçer. Onlara rol verir. Onlar da başoyuncunun isteği ve yönergeleri doğrultusunda o rolü oynarlar. Zaman zaman başoyuncu, rol verdiği kişilerin rollerine geçerek olaylara onların gözünden bakmaya çalışır.
Uzman Psikolog Aslı Soyer 